یک شب آتش در نیستانی فتاد

                               سوخت چون اشکی که بر جانی فتاد

شعله تا سرگرم کار خویش شد

                                هر نـِــیی شمع مزار خویش شد

نـی ب آتش گفت: کین آشوب چیست

                                 مر تو را زین سوختن مطلوب چیست؟

گفت آتش بی سبب نفروختم

                                 دعوی بی معنی ت را سوختم

زان که می گفتی نیَـ م با صد نُـمود

                                 همچنان در بند خود بودی که بود

مرد را دردی اگر باشد خوش ست

                                  درد بیــــــــــ دردی علاج ش آتش ست